FROM NO MONEY TO MO’ MONEY – Κεφάλαιο 3ο

21.05.08

Τώρα πώς ξεκίνησα να γράφω αυτό το ημερολόγιο;  Ή μήπως είναι μια αυτο-δισκο-βιογραφία;  Όπως κάθε φορά που γράφω – στίχους και μη – πρόκειται για μια ανάγκη έκφρασης ή κάθαρσης.  Και πάντα με περιτριγυρίζουν μουσικές συγκυρίες και ανεξιχνίαστες αύρες.  Παλιά κράταγα ένα προσωπικό ημερολόγιο.  Με βοηθούσε να βάζω το μυαλό μου σε τάξη.  Μετά προέκυψε ο Stereo Mike και δεν είχα χρόνο και για τους δύο.  Ήδη ζούσα δυο ζωές, ακαδημία και δισκογραφία, το διχασμό του Μιχάλη και του Mike, του καθηγητή και του μουσικού, του σάτυρου και του νομά, την τάση για οργάνωση και αρμονία, ενάντια στην ανάγκη για rock n’ roll.  Και δε μιλάω για το μουσικό είδος, μα για τον τρόπο ζωής.  Για hip-hop μουσικό οι ανάγκες μου παραήταν πάντα rock n’ roll.  Άλλη μια αντίφαση.  Όχι πως αυτές οι αντιφάσεις με κάνουν ιδιαίτερο – όλοι τις έχουν μέσα τους.  Ίσως το διαφορετικό σ’ αυτή την ιστορία να είναι η ανάγκη να πράξω πάνω σε αυτές.  Κάτι που όλοι λένε περνάει με τα χρόνια, ενώ πιάνω τον εαυτό μου να κυνηγάω ό,τι παλαβό νοιώθω πως πρέπει να εκφράσω.  Κι όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο.  Μια εφηβεία που δεν περνάει;  Ή ένα middle-life-crisis που θ’ αποφεύγω πάντα πρόωρα;

…Έτσι το χαοτικό ποτπουρί στο BBC1 παρέχει τη μουσική συγκυρία και την κατάλληλη αύρα για μια συνδυαστική απόπειρα προς ένα ημερολόγιο μουσικο-δισκογραφικών περιπετειών.  Punk, rock, metal κι electronica σε μια σύνθεση που δένει στο συνειρμικό μυαλό του DJ.  Αλλά και στα δικά μου αυτιά.  Ίσως έτσι δέσουν κι όλες οι παραπάνω εκφραστικές ανάγκες, με τη συνδυαστική γραφή που εμπνέεται από το ραδιοφωνικό soundtrack.  Ίσως άλλη μια εκφραστική ανάγκη να είναι η καταγραφή της περιπέτειας που λαβαίνει χώρα πίσω από τη σκηνή και τα φώτα της δημοσιότητας…

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Αυτό προσπαθήσαμε να αφηγηθούμε τρεις MCs, η Reggae Φιλαρμονική, ένα μέλος των Steel Pulse κι ένας μπασίστας (ο Colm O’Rourke) με το ομώνυμο κομμάτι.  Για κομμάτι που περιγράφει τα δρώμενα από το πρίσμα των παρασκηνίων, είναι ενδιαφέρον που “αναγνωρίστηκε” σε σεβαστό βαθμό από τα media.  Είναι πολύ διαφορετική η φαινομενική πορεία του μουσικού από το ιδρωμένο μονοπάτι που όντως περπάτησε για να φτάσει μια μέρα στα μάτια των θεατών και τ’ αυτιά των ακροατών.  Κι αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να είναι δύσπιστοι αρχικά και να περιγράφουν την εμφάνιση του ως από το πουθενά.  Γιατί μόνο ο ίδιος ξέρει τι πέρασε.  Όμως – με την εξαίρεση των κατασκευασμένων και πρόσκαιρων stars – σπάνια λείπει το υπόβαθρο της σκληρής δουλειάς απ’ όποιον τελικά τα κατάφερε σ’ αυτή την αμείλικτη και βρώμικη βιομηχανία.

“The music business is a cruel and shallow money trench, a long plastic hallway where thieves and pimps run free, and good men die like dogs. There’s also a negative side.” Hunter S. Thompson

Κι έτσι πάμε πίσω στο χρόνο για να βρούμε την αρχή αυτής της μουσικής ιστορίας…

Οι στίχοι του “Αναγνώριση”:

Stereo Mike:

Ανοίγει η αυλαία, προβολείς στη σκηνή
Τα φώτα όλα πάνω του, ο κόσμος κάτω σιωπή
Οι πρώτες νότες αντηχούν από την εισαγωγή
Και η μελωδία φαντάζει αιώνια, μια ολόκληρη ζωή
Σαν τη ζωή που πέρασε δωσμένος στη μουσική
Που τόσοι γύρω του αποκάλεσαν περιθωριακή
Μα μπρος στο κάλεσμα δεν είχε κι άλλη επιλογή
Γιατί το όραμα τον έκαιγε σα φλόγα ιερή
Αυτή τη σπίθα είχαν τα μάτια του από μικρό παιδί
Κι όποιος κοίταζε βαθιά το ‘χε αντιληφθεί
Ότι θ’ άφηνε σπίτι, πατρίδα και φίλους
για να ταξιδέψει σε τόπους ποικίλους
Να βρει την πορεία σε ξένα τοπία
και πάλι να έρθει σε μέρη οικεία
Και τώρα; Aντιμέτωπος με καίρια στιγμή
Ήρθε η ώρα, είναι έτοιμος για ν’ αναμετρηθεί
Η εισαγωγή φτάνει στο τέλος της και μπαίνει στη στροφή
με το μικρόφωνο σαν όπλο για να αναγνωριστεί

REFRAIN:

Όταν τα φώτα ανάψουν, ίσως τα πάντα αλλάξουν
Μπορεί από το τίποτα και να τον ανεβάσουν
Στο βάθρο που για ήρωες συχνά κατασκευάζουν
Ίσως τον δοκιμάζουν (ίσως)
Όταν τα φώτα ανάψουν, ίσως τα πάντα αλλάξουν
Μπορεί από το τίποτα και να τον ανεβάσουν
Στο βάθρο που για ήρωες συχνά κατασκευάζουν
Όλα τον δοκιμάζουν, όλα τον δοκιμάζουν

Μοίχος24:

Και αρχίζει το κουπλέ όπως δεν το άρχισε ποτέ
και βλέπει πάλι τη ζωή του να περνά καρέ-καρέ
από μπροστά του, και στο κοινό βλέπει την κοπελιά του
που κάποτε αρνήθηκε τον πρώτο έρωτα του
Για τα γαλάζια μάτια της δεν ήταν αρκετός
δεν ήτανε δημοφιλής, δεν ήταν αρκετά γνωστός
Όμως πέρασε ο καιρός και τον θυμήθηκε ξανά
Τώρα πάνω στην σκηνή, με τα μικρόφωνα ανοιχτά
Βάζει φωτιά στο κοινό, προκαλεί πανικό
Βγάζει μίσος, θυμό, πάθος αληθινό
Κάθε σκέψη κενή, κάθε ανάσα ροή
κάθε αναπνόη βγάζει ρίμα καυτή
Και οργώνει-πωρώνει-σαρώνει, το κοινό αναστατώνει
Κλείνει στόματα, βουλώνει, όλο το πλήθος ξεσηκώνει
Την απόρριψη σκοτώνει, είχε πια επιβληθεί
Είχε έρθει η στιγμή για την αναγνώριση

REFRAIN

Λάγνης:

Ανεβαίνει στην σκηνή και το κοινό παραληρεί
γνώρισε την αποθέωση και την αποδοχή
Με την εντύπωση ότι όλοι οι κόποι του έχουν ανταμειφθεί
ο χρόνος πάνω απ’ το λευκό με μπλε γραμμές χαρτί
Τα φράγκα που είχε στερηθεί από χαρτζιλίκι και μισθό
σε μια μίζερη δουλεία με ηλίθιο αφεντικό
που στο μυαλό του είχε χαράξει μία στιγμή
όταν τον χαστούκησε μπροστά σε τρίτους δίχως αφορμή
Όμως έπρεπε το studio κάπως να πληρωθεί
τ’ όφειλε στον εαυτό του να αναγνωριστεί
Αυτά θυμόταν, σκεφτόταν και εκνευριζόταν
καθώς απ’ τη σκηνή στο κοινό κατευθυνόταν
Μα όταν τον αγκάλιασαν, συνειδητοποίησε
ότι θα τον λατρεύανε όσο δεν τους ξενέρωνε
και όταν θα ξημέρωνε κανένας απ’ αυτούς
δε θα ‘μενε κοντά του για τους δύσκολους καιρούς
Κι όλες αυτές οι γκόμενες φτιαγμένες για πορνείο
δεν έβλεπαν τον άνθρωπο πίσω απ’ το προσωπείο
Τα μάτια του αφήσανε δακρύ στο πρόσωπό του
Η αναγνώριση ήτανε μονάχα στο μυαλό του

REFRAIN

Advertisement