FROM NO MONEY TO MO’ MONEY – Κεφάλαιο 2ο

ΤΟ SOUNDTRACK ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Η Πόλις.  Το ωδείο της γενιάς μας.

Πώς να μη διαλέξουμε ρυθμό και λόγo;  Πώς να μη διαλέξουμε θόρυβο και χάος;  Άκου την Αθήνα – λόγια και φωνές που μάχονται με κίνηση, έργα, μηχανήματα.  Ταχύτητα, συγκέντρωση, σκέψη που παλεύει να μη χάσει τον ειρμό της από τους εξωγενείς παράγοντες.  Μονόλογος μες στην αποξένωση.  Χίλια ερεθίσματα, χίλια χρώματα, χίλιοι ήχοι που ανά πάσα στιγμή απαιτούν την προσοχή μας.  Από ένα σύστημα που πασχίζει για τάξη, μα γεννάει χάος.  

Άκου το Λονδίνο, άκου το Ζάγκρεμπ – παρόμοιο soundtrack, μα πιο συχνή βροχή.  Άκου κάθε πρωτεύουσα, κάθε μεγάλη πόλη.  Έχουν τη δικιά τους μουσική.  Ρυθμικά μοτίβα δίχως μελωδία.  Τυχαία γεγονότα.  Κόσμος.  Θόρυβος.

Η Πόλις!  Γκρίζα και μεγάλη, δέος και σκοτάδι.  Μα ταυτόχρονα πηγή έμπνευσης:  Βιομηχανικά τοπία που έγιναν ο νέος μας ορίζοντας.

Βιομηχανικοί ήχοι που έγιναν η νέα μας μουσική παλέτα.

Γκρίζες αφηγήσεις που έγιναν η νέα μας ποίηση.

Πώς να μη διαλέξουμε ρυθμό και λόγo;  Πώς να μη διαλέξουμε θόρυβο και χάος;  Πασχίζουμε να ακουστούμε μέσα από την ένταση, να σπάσουμε τη ρουτίνα με δημιουργικότητα, να οργανώσουμε το χάος με ιδέες.  Τα αυτιά μας, θύματα της αστικής βίας – έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μάθαμε.  Ποιός μας κρίνει που προδώσαμε τη μελωδία;  Η μελωδία πρόδωσε εμάς!  Ανήκει σε μια άλλη εποχή, με γραφικά τοπία, ήπιους ρυθμούς και ησυχία – τότε που μπορούσε ακόμα ν’ ακουστεί.  Τώρα δεν αποτελεί παρά μόνο μια ρομαντική σκιά, ένα οπισθοδρομικό φάντασμα, που στοιχειώνει τα ασπρόμαυρα τραγούδια μας για να τους δώσει – που και που – λίγο χρώμα.  Μια διαφοροποίηση που κάνει ακόμα πιο σκληρό τον ηχητικό περίγυρο.  Μια μεταφορά στο παρελθόν.  Ή, μήπως – μια καταπιεσμένη – βιολογική ανάγκη για εναρμόνιση;

Όπως και να ‘χει, το δικό μας soundtrack, έντονο κι επαναλαμβανόμενο μοτίβο.  Ο διάλογος της ταινίας μας;  Φωνή που μάχεται να ακουστεί, να ξεχωρίσει μέσα από το θόρυβο:  Οργισμένη κραυγή πάνω σε εφτάχορδη Nu-metal κιθάρα. Καυστική ρίμα πάνω σε τετράμετρo Hip-hop δείγμα. Ίχνος κουβέντας πάνω σε Electro-house φιλτράρισμα. Punk, Industrial και Glitch-hop απόπειρες να οργανώσουμε το χάος. Και αναπάντεχα… μια σπάνια μελωδία στο ρεφρέν – μια μελαγχολική γέφυρα με το παρελθόν.

Περίεργο που η φωτογραφία απελευθέρωσε τη ζωγραφική από την ανάγκη για ρεαλισμό, ενώ η ηχογράφηση απελευθέρωσε τη μουσική από την ανάγκη της να παραμείνει αφηρημένη.  Το τοπίο άλλαξε.  Κι εμείς διαλέξαμε ρυθμό, θόρυβο και λόγια για να δαμάσουμε το χάος.  Για να αφηγηθούμε τη δική μας ιστορία.

(από άρθρο για την Athens Voice, 17.11.09)